Magie

Elke keer als ik aan kom fietsen moet ik hardop grinniken. Daar staat ie dan, de toren, daar wonen wij. Het leven kan rare wendingen nemen, daar was ik al van op de hoogte, maar dit had ik niet kunnen bevroeden. Het is een droom en ik vind het zo geinig dat iedereen zo realistisch aanwezig is in die droom.

Twee jaar lang struinde ik Funda af naar een huis. ’t Liefst een beetje ruim, niet te nieuw, tuin optioneel. Mocht een beetje apart zijn. Remko was iets minder fanatiek met zoeken. En als hij ging zoeken, leek het niet direct aan te sluiten met mijn wensen. We kwamen erachter dat we zochten naar een soort huis waarin we waren opgegroeid, maar die huizen verschillen nogal van elkaar. Remko’s thuisbasis was een jaren 70 woning in een kindvriendelijke wijk in Boxmeer. De mijne een oud pand midden in Leiden, boven een winkel, naast de Hema. Zie daar maar eens een match mee te maken. Op een dag nadat ik mijn lief weer eens achter de vodden aan had gezeten dat hij ook weleens mocht zoeken, kwam hij met de watertoren aan. Hoe verzin je zoiets? Mijn eerste reactie was: ‘Superleuk, maar niet echt praktisch en ruim is het ook al niet, maar kijken kan altijd.’

En kijken gingen we. Een dag voordat Remko voor zijn werk naar Colombia vertrok togen we naar Zaltbommel. Ooit waren we wel in Bommel geweest, in de tijd dat we nog in Den Bosch woonden, zo’n pak ‘m beet 15 geleden. Dat was ter gelegenheid van Bommelpop. Nooit ben ik het optreden van DJ’s Wipneus en Pim vergeten. Dit briljante duo deelde snoep uit tijdens shows, zo ook hier en ze hadden een heuse luchtgitaarwedstrijd georganiseerd. Er won een man die zilveren laarsjes droeg, een zeer terechte winnaar zeg ik erbij. Zelf ben ik een fervent luchtgitaarspeler, maar nimmer zal ik het niveau halen van die man. Die gast kon spelen hoor hé. Ja goed volk daar in Bommel, dat had ik toen al kunnen weten.

Maar goed, terug naar onze bezichtiging. Een druilerige dag in de herfst, eigenlijk van dat onoverkomelijke weer, u weet wel. De makelaar zal wel even gebaald hebben die ochtend. De bomen waren echter laat met blad verliezen, derhalve was het landschap nog eventjes een partijtje prachtig aan het wezen. Toen we alles hadden gezien, vroeg Remko wat ik ervan vond. Ik zei dat ik vlinders in mijn buik had.  Het was voor het eerst sinds tijden dat onze harten sneller begonnen te kloppen. Wij vinden onszelf niet altijd even enthousiast, maar die dag waren we het. We hadden gelijk het gevoel dat we moesten bieden, echter met een reis naar Colombia voor de boeg doe je dat ook niet één, twee, drie. We moesten het eerst maar even laten bezinken. Er waren ook nog wel wat mitsen en maren.

Net op het moment dat we dan toch echt besloten hadden een bod uit brengen, stond de toren onder bod van iemand anders. Ja maar ho! We waren er echt een beetje vervelend van. Zaten we daar in bloedheet Cartagena, te balen van een watertoren in Gelderland die aan onze neuzen voorbij leek te gaan. Remko riep: ‘Jij wilde het toch niet, dus jij vindt het vast niet erg’, ik riep terug: ‘Jawel man, ik was al zo ver in mijn fantasieën dat ik al een watertoren op mijn arm getatoeëerd had staan.’

Welke trukendozen moet je op zo’n moment uit de kast halen? Nu komt het hoor. Het verhaal waarbij vrienden en bekenden met hun ogen beginnen te rollen, omdat ze het al te vaak gehoord hebben. Ach het is een mooi verhaal en die zijn het waard om honderd keer te horen, toch? En dit is echt de laatste keer, ik beloof het. Ik zal proberen het kort te houden.

Mijn oudste broer is zelfbenoemd sjamaan. Hij tracht problemen op te lossen met bepaalde rituelen. Ik dacht: ‘Dat kan ik ook, ik ben tenslotte z’n zusje.’ Zo gezegd, zo gedaan. Ik schilderde de watertoren, Remko kwam thuis van zijn werk, ik liet zien wat ik gemaakt had en zei erbij: ‘Dit is een magische tekening, je zal zien dat het bod eraf gaat, die toren is van ons.’ De volgende dag kregen we bericht dat de verkoop niet doorging en wij konden gaan bieden. De rest is geschiedenis. Blij dat ik toch nog heb kunnen helpen. Want twee jaar zoeken naar een huis en dat je eega dan na drie keer surfen op het internet met de juiste woning komt, is ook een beetje zuur. Het enige wat ik nog zou kunnen bereiken na die vruchteloze speurtocht, is makelaar worden. Een tijd lang kon je me namelijk lukraak een huis aanwijzen en ik kon je de waarde vertellen.

En verder is de conclusie van het verhaal natuurlijk en ik quote even mijn broer: ‘Er is overal magie, maar je moet het wel kunnen zien.’