Beesten

Tricky business hoor zo’n openbare blog. Ik moet daar nog even aan wennen geloof ik. Vroeger had ik een waarbenjij.nu site met een wachtwoord. Dan wist je zeker dat alleen familie en vrienden mee lazen. Kon je moeilijke dingen erop zetten, kreeg je steunbetuigingen en ging je weer door. Ik weet door die ervaring, dat persoonlijke dingen goed scoren. Maar ja, maar ja, maar ja, om heel je ziel en zaligheid zomaar aan de grote klok te hangen, de wereldwijde grote klok…ik bewaar dat maar voor volgende week denk ik. Toch een beetje een cliffhanger zo.

Dus bij deze een low profile verhaaltje over de beestenboel in onze tuin. Had ik in onze vorige  woonplaats een lieve kleine kudde schapen, waar ik het schapenmeisje voor mocht spelen, heb ik nu een kleine kudde kippen. Ook leuk, echt gezellig wel. De twee Italiaanse meiden hadden al een naam, te weten Rose-Alba en Bianca. De bruine kippen waren naamloos tot de namen er bij mij zo uitfloepte, toen ik riep dat ze weg moesten gaan. Soms zitten ze namelijk nogal in de weg. Hepie en Hepie heten ze. Ik kan ze niet uitelkaar houden dus het komt goed uit dat ze nu dezelfde naam hebben. Het viertal legt eieren, niet normaal meer. Van de week toevallig voor de eerste keer eieren verkocht. Het zal geen lucratieve handel worden, maar toch geinig. Verder heb ik zelf advocaat gemaakt, daar gaan gelijk twaalf eieren in, dus dat schiet op. Het is wel een kolereklus, echter mag het resultaat er zijn. Twee tips voor mocht je het ook willen maken: Koop een kookthermometer en gebruik brandewijn in plaats van wodka.

Het gebeurt weleens dat ik de eieren uit het nachthok wil halen en dat er nog een kip één aan het leggen is. Dat is altijd een raar momentje tussen zo’n kip en mij, een beetje ongemakkelijk. Net alsof je de wc-deur opentrekt bij iemand die ‘m vergeten is op slot te doen. Je schaamt je allebei een beetje. Ik verontschuldig me altijd aan de kip in kwestie. Wel zo netjes.

Het kippenvoer wat de dames krijgen trekt helaas ook ongenode gasten. Remko kwam naar me toe en zei: ‘Het zijn hele grote muizen.’ Ik: ’Hoe groot precies?’ Hij gaf de lengte aan met zijn handen. Ik: ‘Dat zijn geen muizen hoor, dat zijn ratten.’ Remko: ‘Ja maar ze zien er heel lief uit.’ Haha, de Remkoos, hij had de vieze zwarte ratten uit Zuid-Amerika voor ogen. Niet dat we die toen in de tuin hadden hoor. Dat u niet denkt, dat we er een soort  gewoonte van maken, een beetje ratten in de tuin te houden. Ik bedenk me ineens dat dit verhaaltje ook niet zo low-profile meer aan het worden is. Iedereen kan meelezen, help. Oké rustig ademhalen, niks aan de hand. Als jullie het gewoon allemaal niet verder vertellen, deal?  Die ratten dus, ze zien er inderdaad lief uit. Maar ik zie ze liever gaan dan komen. Dus hebben we een val gekocht. We hebben ‘m al een week in huis, maar iets houdt me tegen om ‘m te zetten. Dat je dan moet gaan kijken of er zo’n gast in dat ding zit, blèh. Het is toch een levend wezen…nog wel.  Laten we het over leukere dieren hebben.

We hebben ook konijnen, die zijn oké, die mogen blijven. En een tijdje liep er een mannetjesfazant rond te scharrelen, mooi type wel. Zat denkelijk een beetje te sjansballen met onze kippen. Want zo zijn ze, fazanten. En dan zijn er nog vissen in de vijver en kikkers. Nu heb ik een kikkerfobie, maar die begin ik aardig te boven te komen. De paddenfobie die ik onder de leden heb, daarvan weet ik het zo net nog niet.  Met alle respect hoor voor onze lieve Heer, maar kom op hé, padden? What was He thinking? Het zijn net levende drollen. Zelfs de grootste kunstenaars maken soms missers, dat blijkt wel weer. Gelukkig ben ik ze nog niet tegengekomen. Maar je zal zien dat het ik het onheil nu over me heen heb gehaald. Krijgen we vast een paddenplaag in ons paradijs, jak.

Want een paradijs is het, de frissigste frisheid en het groenste groen hebben hun intrede gedaan. Kom gerust eens langs, dan serveer ik advocaat gemaakt van wodka met een toefje slagroom.