Angstjes

Soms betrap ik mezelf erop als ik in een tijdschrift zit te bladeren dat ik denk: ‘Zo, die hebben het lekker voor elkaar.’ Vooral met woonmagazines, van die foto’s  waarop alles fijn aan kant is, mooie nieuwe spulletjes, mensen op een bank die er gelikt uit zien en waarschijnlijk hebben ze ook geen rommel in de kastjes. En geen rommel in hun hoofd, gewoon opgeruimde mensen.

De Flow is een van mijn favoriete bladen, ik ben er zelfs op geabonneerd. Het een blad dat veel aandacht geeft aan illustratoren, vol leuke tekeningetjes, maar ook interessante artikels van filosofen over hoe te leven bijvoorbeeld. Je leven simpeler maken, daar gaat het eigenlijk om. Verder laten ze zien hoe sommigen mensen hun tijd besteden. Dan zie je een hippe schapenhoedster met dreads en een mooie bus op de achtergrond (oeh jaloers) of een chick die een foodtruck heeft ofzo en smakelijke biologische burgers verkoopt. Lang leve de lol. Alleen maar leukigheid. Tevreden zijn en huppelend door het leven gaan. Dat is wat we willen. En in zo’n tijdschrift lijkt het te bestaan.

Als ik naar mijn facebookfoto’s kijk dan zie ik stiekem hetzelfde, al zie ik er zelden gelikt uit, wel altijd lachend. En in de meest exotische oorden. Ik doe een hoop leuke dingen en zou bijna jaloers worden op mezelf als ik door mijn digitale albums blader. Jemig de pemig, kopen ze ook nog een krankzinnig cool gebouw op een waanzinnig mooie plek, kan het niet wat minder. Het universum heeft me behoorlijk gezegend, daar ben ik me bewust van.  Ik heb meer gekregen dan ik ooit hoopte te krijgen. Maar alleen maar leukigheid is het niet en was het overigens ook niet. Daarom vind ik jaloezie een onnuttige emotie, want je kent nooit het hele pakketje. Mooie spreuk wel: ‘Don’t compare your life to others, you have no idea what their journey is all about.’

‘Waar heb je dan last van Erika?’  Gekke angstjes. Een tijd heb ik in een soort  ‘nergens- voor-verantwoordelijk- vacuüm’ gezeten. En nu is daar ineens een huis, nou ja nee een toren, een door ons gekochte toren. En ik ben een duidelijk gevalletje van: ‘Een mens lijdt dikwijls het meest door ’t lijden dat hij vreest en dat nooit op komt dagen en daarom krijgt hij meer te dragen dan God te dragen geeft.’ Ook nog eens een beelddenker, dus alles wat eventueel zou kunnen gebeuren, zie ik levendig voor me. Helpt niet echt mee. Verder heb ik een beetje een vreemd gevoel in mijn kop. Een soort duizeligheid. Alsof en nu komt het, de zwaartekracht harder aan me trekt. Achterlijk is het. En niet alleen in de toren hoor, ook op andere plekken. Ik maak er wel grapjes over met Remko, om het te relativeren. Dat je zal zien dat ik een keer wegzak in een zinkgat terwijl ik naast hem sta en dat hij dan zegt: ‘Ah, het klopte toch, hier had ze het al steeds over.’

‘Heb je spijt?’, die vraag krijg ik ook weleens. Nee zeg, ik heb geen spijt, spijt vind ik eigenlijk ook een onnuttige emotie. Dat ik het retespannend vind wat we hebben gedaan, ik echt wel moet wennen aan deze bijzondere woning en me ook weleens afvraag of we de geschikte personen zijn voor zo’n project, neemt niks af van het toffe feit dat we er toch maar de ballen voor hadden om het te doen. Het leven hoeft niet alleen maar makkelijk te zijn. Sterker nog, dat is het voor niemand. Ook niet voor mensen in de vtwonen of eigenhuis &interieur, waarvan we niet weten dat ze een week na de fotosessie de scheidingspapieren tekenen. Omdat hij zo’n controlefreak is en zij al jaren vreemd gaat met een collega. Toen hij daar achter kwam heeft ie toch maar alle mooie spulletjes kort en klein geslagen. Even de controle kwijt.

Maar het blad Flow, daar kom ik vast nog een keer in. Dan zie je me de plantjes water geven in mijn kasje. Theedrinken met een kip op schoot. Wat sprookjesachtige plaatjes van de tuin en goed gestylde foto’s van mijn schilderijtjes.  Alleen maar leukigheid.