Bourgondisch

Toen we in Argentinië woonden en op verlof naar Nederland kwamen, bestelden we bij een restaurant uit nieuwsgierigheid wel eens een biefstukje. We lachten erom, zo klein, zou er nog één komen? In Buenos Aires was het bord te klein voor je stuk vlees. Voorgerecht was vlees, hoofdgerecht vlees en volgens mij zat er in de flan casero ook stiekem nog ergens  een koe verborgen. Wij lieten het ons allemaal welgevallen. Om over de liters Zuid-Amerikaanse wijn nog maar te zwijgen. ‘Bourgondiërs’ zou je ons kunnen noemen. Het is een mooie term voor mensen die eigenlijk gewoon veels te veel naar binnen harken. Van de collega’s/vrienden in Bs As, die voornamelijk Vlaams waren, leerden we de uitdrukking: ‘Eentje is geentje.’ Alleen de uitdrukking  hè, voor de uitvoering moest je bij ons zijn. Ik herinner mij een feestje waar een ‘asado’ (bbq) was en ze ook een professionele asador aan het werk hadden. Die man was de hele dag in de weer met het braden van een lam aan een spit. Nadien meldde de asador aan de gastheer dat hij in z’n leven nog nooit iemand een half lam naar binnen had zien werken…drie keer raden wie die man was.

Al dat eten en drinken verdampt niet zomaar, jammer is dat. En echte sporters zijn we niet. Ach je rent eens wat en je doet eens een dappere poging op een sportschool. Bij mij is sporten in ieder geval van vroeger uit nooit gestimuleerd, niet van huis uit en zeker niet van school. Als ik één dag hartgrondig haatte, was het wel sportdag, brrr. Een hele dag in zo’n naar zweetvoeten riekende hal zonder ramen lekker competitief zijn, hoe gruwelijk. Het enige waar ik goed in was, was estafette. Sprintjes trekken kon ik wel, daar had je verder ook niet echt skills voor nodig. Maar de rest, nee. Met de gymles op de lagere school werden er, op uiterst niet didactische wijze, teams gemaakt. Oftewel: de meest populaire sportieve klasgenoten mochten kiezen wie er in hun groepje kwam. Mijn beste vriendinnetje en ik werden altijd als laatste gekozen. Niet omdat we onpopulair waren, maar omdat we bij de top of the bill zaten als het ging om kneuzigheid in teamsport. Doet lekker veel voor je zelfvertrouwen, nog mijn innige dank daarvoor juffen en meesters.

Remko is wel sportief, maar heeft er de tijd niet voor en de energie niet en misschien ook wel niet de interesse. Af en toe krijgt hij een opleving en gaat ie rennen.  Maar daar verlies je geen kilo’s mee hoor. Ik ben geen autorijder dus doe alles met het fietsje of lopend, maar ook dat zet geen zoden aan de dijk. Een tijdje was ik fanatiek met een app op mijn telefoon, waarbij het hoofddoel was om 10.000 stapjes per dag te zetten. Leuk, maar niet doeltreffend. Afgelopen januari besloten om voor de tweede keer in mijn leven een maand geen alcohol tot me te nemen en zo min mogelijk suiker. Dat helpt. Maar een maand is natuurlijk niet een heel leven. En met de verhuizing naar de toren keek ik toch nog eens naar die veel te krappe broek. Zal ik ‘m wegdoen? Wanneer ga je hier ooit nog inpassen, dan moet er wel een wonder gebeuren.

Er gebeurde een wonder. Kilo’s zijn we kwijt. We kunnen zelfs gewoon weer koekjes eten en chocola, zonder aan te komen. Bij Remko zal het ook wel geholpen hebben dat ie niet meer achter een bureau zit en veel buiten werkt. Maar die 83 treden in huis mensen, dat doet veel voor ons. Gaatjes moesten er bijgemaakt worden in onze riemen.  In zo’n toren moet je goed nadenken voordat je naar beneden gaat. Ben ik niks vergeten? Natuurlijk ben je wel wat vergeten en hopsa,  je hebt weer een fullbody work-out te pakken. Ik doe af en toe rek en strekoefeningen, omdat mijn achillespezen het wat heftig vinden allemaal. Maar die te krappe broek, die heb ik nog en zit als gegoten. Bijna wat losjes zelfs.

Dus mocht je ooit in een gekke bui een fitnessapparaat willen aanschaffen. Kan ik u van harte de ‘stairclimber’ aanbevelen.