Boven een schoenenwinkel, naast de Hema woonden we, midden in de binnenstad van Leiden. Ik werd er geboren en groeide er op. Het was een vreemd huis. Smal, maar ongelooflijk diep. Eigenlijk waren het twee huizen, verbonden met een klein gangetje met daartussen een piepklein binnenplaatsje, het enige plekje waar we buiten konden zitten. We speelden veel binnen en buurtkinderen waren er niet. In het achterhuis bevond zich boven de kamers van mijn oudste broer en zus, een gigantische zolder. Er stonden nog wat stellingen van toen het achterhuis nog als magazijn voor de schoenenwinkel fungeerde. Daarin speelden we (jongste broer en ik) o.a. Pluk van de petteflet. En één keer vond ik een zak nepsneeuw, etalagemateriaal, en creëerde samen met een nichtje een winterwonderlandschap. Dat werd niet bepaald gewaardeerd door moeders. Maar eigenlijk mocht ze niet klagen, want wij als kinderen hoefden nooit geëntertaind te worden, we vermaakten onszelf. Moeders was creatief en maakte, toen ik een kleine berenfamilie van de Sint kreeg, van een schoenendoos een mooi onderkomen. Mijn jongste broer die nóg creatiever was, maakte vanaf toen voor elk klein beestje wat ik kreeg, een huis. En zo groeide daar boven op zolder een heel dorp, ‘Wonderdorp’ heette het. De little ponies hadden met een pony of drie een hele grote villa tot hun beschikking. Een familie varkens woonde in een molen, gemaakt van een posterkoker, met wieken die echt konden draaien door een klein motortje, wat snoertjes en een heuse batterij. De batterij verhuisde af en toe naar de lift, die gemaakt was van een heel klein geel speelgoedemmertje en wat perspex standaards waar weleens schoenen op hadden gestaan. Vernuftig was het. Het liftje was nodig omdat het dorp twee verdiepingen had, bestaande uit twee met donkergroene pluche beklede platen die hoogstwaarschijnlijk ook ooit in de etalage hadden gestaan van de schoenenwinkel. Hello Kitty kwam met haar eigen plastic huis, maar de meeste dieren hadden toch echt een plekje nodig, zoals ook de miniatuur troetelbeertjes. Aan een balk van de zolder, boven het dorp hing aan twee visdraadjes een wolk, vervaardigd van een piepschuimen behuizing, waar een luxe speelgoedauto van broerlief in had gezeten, lijm erop, watten en klaar. Om het feest compleet te maken, kwam er ook nog een groot buurthuis bij. Eens in de zoveel tijd werd daar een gezellig feest gehouden en kwamen alle dieren bijeen. De boel werd opgeluisterd met slingers en van klei maakte ik de maaltijden. Er was geen ruzie in het dorp, er kwam nooit een rijdende rechter langs. Niemand was de baas en elke nieuwe gast werd hartelijk verwelkomd. Al woonden de little ponies in een kast van een huis, ze keken niet neer op de berenfamilie die al die tijd in hun schoenendoos was blijven wonen. Het kwam niet eens in ze op. De beren op hun beurt hadden er geen enkele moeite mee dat er een glow- in- the- dark muis en kat naast ze was komen. Ze waren wat anders dan anders, maar ergernis of angst bestond gewoonweg niet. Als er onverwacht nieuwe bewoners arriveerden (joehoe voor de rijksdaalder van oma) en er dus nog geen huis beschikbaar was, konden ze bij wie dan ook overnachten. Pais en vree all over the place. Wonderdorp, ik was een kind en wist niet beter, dan dat het nooit voorbij zou gaan.
Laatst ging ik een hapje eten ergens met de co-founder van het dorp, broer PapaTio (google die naam maar, is geinig). Hij vroeg zich af of er iets zou veranderen in de wereld als bepaalde angstzaaiende kranten een maand lang alleen maar positieve berichten eruit zouden gooien. Een mooie gedachte. Waar schijnen we ons licht op, waar ligt de focus?
In februari wonen we alweer een jaar hier. We hebben kleine en grootse plannen in ons hoofd. Een theetuin, een boeken-, kunst-, delicatessen en kerstmarktje, toneelvoorstellingen, concertjes, karaokeavonden etcetera. Waar, hoe en wanneer te beginnen weten we nog niet zo goed, maar sommigen mooie dingen starten al met een schoenendoos. We wonen potdorie in een wonderlijke watertoren en als dat mogelijk is, wie weet dan wat toekomst nog zal brengen. Kom maar langs het tuinpad en laat het wereldnieuws maar even voor wat het is. Een wondermooi 2017 voor iedereen gewenst.
